پست خونه اول(برای سال ۸۸)

خوشحالم سه بهار و باهم بودیم سه تایی خوش و خرم پس بنویسم تا یادمون نره ...   

هشتاد و هشت بر من سخت گذشت . خیلی سخت تر از آنچه که فکر می کردم . خیلی چیزها که بلد نبودم را یاد گرفتم . خیلی چیزها که فکر می کردم بلد هستم را واقعاً بلد شدم . خیلی پوست انداختم . خیلی درد کشیدم . چه بسیار گریستم . چه بسیار خم شدم اما نشکستم . چه بسیار اتفاق بر سرم فرو ریخت که خیالم نمی برد که روزی اینطور بشود . سنگینی خیلی اتفاق ها برایم فرو ریخت . تحمل نداشتم و روزگار تحمل کردنم یاد داد . خیلی بزرگ شدم . خیلی فاصله گرفتم از خیلی ها . از نیمه که گذشت هشتاد و هشت ، تازه دور و اطرافم را شناختم . تازه فهمیدم هیچ کدام آدم ها آن قدری که نشان می دهند شاد هستند ، نیستند . آن قدری که نشان می دهند دوستت دارند ، ندارند . حتی آن قدری که نشان می دهند غمگین هستند ، نیستند … . تازه فهمیدم هر سرزمین با مردمش معنی می گیرد . تازه فهمیدم مبارزه کردن برای زندگی یعنی چه . معنی استبداد را من در هشتاد و هشت یاد گرفتم . معنی آزادی را هم . از این دست مفاهیم تئوری را عینی دانستم و تجربه کردم . تاریخ ساختم . دغدغه هایم رشد کرد . چه کمتر نوشتم اما بیشتر خواندم . چه کمتر حرف زدم و بیشتر دیدم . فهمیده تر شدم . هشتاد و هشت برای من ضربه ای بود که بر سرم فرود آمد و هنوز که هنوز است دارم می چرخم وگیج می خورم . چه بسیار روزهای شادی که در دل هفته های غمگینش پنهان بود . چه بسیار رضایت ها که در دل تاریکم روشن شد . چه بسیار آدم های تازه که شناختم . دنیاهای جدیدی که کشف کردم . هشتاد و هشت برایم خیلی پر گذشت . به یک باره ده سال بزرگم کرد . یادم داد . تربیتم کرد .

نانی نوشت : خدایا دوست دارم ..به خاطر داده و نداده ات شکرت ...شکر شکر